Κάθε μέρα γυρνά κι αναδεύει
τ’ αγκάθια της μνήμης
- αυτό το αβάσταχτο βάρος.
Γυρνά κι αναδεύει.
Τα κουφάρια των στιγμών
συστρέφει αλύπητα.
Ούτε καν οι μάντεις βλέπουν
τις φονεμένες στιγμές.
Μοναχά από παιδιά ακούν
το μηχανισμό ν’ ανακινεί
το βούρκο των ενθυμίων.
Από παιδιά τον ακούν.
Ώσπου στυγνή η λάσπη
συνθλίβει τα τύμπανα,
καταπνίγει την καρδιά.
Πηχτή η λάσπη καταπίνει.
Τότε ζεις τη μεγάλη ώρα·
προσκυνάς τις μυλόπετρες
της χολωμένης θύμησης.
Αυτή είναι η σπουδαία ώρα.
Στη χαράδρα της λήθης
κατρακύλα αιώνια.
Με αλεσμένα τα σπλάχνα
γκρεμίσου ως άνθρωπος.
Γαλάτεια Βασιλειάδου, 2015