Όπως κάθε χρόνο
από νωρίς ξεκινά ο θρήνος.
Ένα χριστιανόπουλο
-εγγονός της μοιρολογήτρας-
κρατά το σχοινί και χτυπά
την καμπάνα
στον πένθιμο ρυθμό.
Καπνός και ιαχές.
Οι καλοί χριστιανοί
τιμωρούν.
Καίνε το ομοίωμα του προδότη.
Πάταγος·
οι κροτίδες στα μάτια σκάνε
η κρεμάλα παίρνει φωτιά.
Φλεγόμενο και το αγόρι
χτυπά την καμπάνα πάντα
στο μαθημένο τέμπο.
Μετρά ευλαβικά ως το δέκα
και τραβά το σχοινί.
Το βλέμμα του στυλωμένο
στο μεταλλικό γλωσσίδι.
Ο νους του σ' Αυτόν.
Χθες βράδυ,
μετά την κατήχηση,
σύρθηκαν στο κοιμητήριο.
Πλάι στον πατρικό τάφο
έσμιγαν μανιασμένα
ως τα πρώτα λαλήματα.
Ένα σκούντημα στον ώμο
σταματά την έξαψη.
Ο διάκονος του θυμίζει το χρέος
στη μνήμη του εσταυρωμένου.
Τον αναγκάζει να πιει ξύδι
μα το αγόρι σε παλλόμενη στύση
γεύεται ακόμη πικραμύγδαλο.
Μεγάλη Παρασκευή στο χωριό.
Γαλάτεια Βασιλειάδου, 2016