Είσαι
ξύλινο παράπηγμα
παράγκα ετοιμόρροπη
καλά αμπαρώμενη
έσωθεν
χτισμένα παράθυρα στόματα
μάτια κλειστά πηγάδια
πόρτα φραγμένη από καιρό
από τους έξω.
Γιατί;
Αρνήθηκες τον ευθυγραμμισμό
την υποταγή έφτυσες
απέδιωξες την περιστολή
και αντιμίλησες
(ποιός, εσύ!)
δε συναίνεσες
σθεναρά αντέδρασες
έπιασες τα αχαμνά
και γέλασες.
Γιατί;
Δε φοβάσαι τον φόβο
δε λυπάσαι τα χρόνια
ξοδεμένος προτάσσεις
το γέλιο
τρανταχτός λυγμός
ολόκληρος
την ώρα εκείνη που
ασύνταχτος αγγίζεις
(ακώλυτα)
τη μία
την απόλυτη
εξ ορισμού.
Ω, τι στιγμή!
Θυμάσαι;
__________________________________________________________
Γαλάτεια Βασιλειάδου, 2020