Ωταλγία
Ακούει,
στο βουβό στεναγμό,
το δάκρυ της κόρης
που δεν κύλησε.
Ακούει,
στα σφιγμένα χείλη,
την κλητική της μητέρας
που δεν έγινε.
Ακούει,
στο σπασμένο δέρμα,
τη ρυτίδα της γιαγιάς
που δε γνώρισε.
Ακούει.
Πώς αλλιώς;
Οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά
και αντί για στόμα
έχει μια μηλιά.
